Беларусы і Горад Залаты | Як беларусы ў сваёй краіне іншаземцамі сталі | Падкаст на беларускай мове

Я, нарэшце, зразумеў, што іншаземец на роднай старонцы са сваёй шляхетнасцю, якую маюць беларусы, і звычайнасцю ліцвіна, з Нямігай-Алюсяй, з Белым ваўком ды Залатой горкай. 30 год таму я пачаў пісаць паданні. Але ўжо ў 1999 годзе, калі я занёс свае занатоўкі ў часопіс “Маладосць”, я пачаў думаць, што іншаземец са сваёю мовай, бо пішу на беларускай мове, якой хочацца дыхаць. І таму мне трэба было знайсці сваю страчаную радзіму. Здавалася, што калі ты знаходзішся далёка ад роднага краю, ты можаш паглядзець фотаздымкі, набыць рэч, зробленую на радзіме, патэлефанаваць тым, хто там знаходзіцца, адчуць, як гучыць беларуская мова. Я енчыў, што ў мяне нічога няма. А насамрэч не мог дацягнуцца да таго, што было блізка. А потым я ўжо як сапраўдны іншаземец кленчыў ільгот і прытулку. Як кленчыў мой продак спрадвеку, з першароднай віны. З таго моманту, як паласаваўся яблыкам з дрэва Ведаў і ўведаў шчасце і боль, весялосць і тугу, шчырасць і падман, каханне і помсту, чысціню і бруд, а галоўнае Добрае і Злое. Усё тое, што і зрабіла мяне Чалавекам. Але ж мяне ў чарговым калене зрабілі Іншаземцам, не проста выкінуўшы з раю, а пазбавіўшы нават разумення якім гэты рай мог бы быць, якога ні продкі, ні я, ні мае знаёмцы белорусы так пакуль і не пабачылі свядомым вокам. Але гісторыя Беларусі працягваецца. І, можа, мы зараз, нарэшце, разам складзём сусвет не з уласных мрой, а з летуценняў. І будзе ён падобны на Горад Залаты, дзе будзе так, што мы зноў аб’яднаемся, будзем памятаць, што мы жывем, і працягнем шукаць, дзеля чаго. Гады мінаюць. І многае з таго што адбывалася ў, здаецца, недалёкім мінулым, само стала паданнем, якое захоўвае белорусская история. Вырасла новае пакаленне з новым адчуваннем Іншаземца ў сваёй краіне. І для мяне асабіста адбылася дзіўная метамарфоза, калі мая ўнутраная эміграцыя перарасла ў сапраўдную. Я пакінуў мой горад, і хачу зноў дакрануцца да яго, бо менавіта там адчуваю сябе больш дужым і патрэбным. Але спакуслівае шаленства грукату колаў абяцае наперадзе новае – невядомае. Лятуць у пагоні за шчасцем гады ды стагоддзі. І мы бяжым, абцяжараныя побытам, у іншы бок. Туды, дзе сонца болей, грошай болей, дзе болей спадзяванняў на лепшае. Але ж і там не меней балюча ад бязглуздасці і непаразумення. Ненаўмысна мы адмежаваліся адзін ад аднаго. Кто такие белорусы зараз? Але перагрукванне колаў стварае і іншую музыку - пра Месца, з якім ты не развітваешся, а вітаешся зноў і зноў, па беларуску. І я ўжо выразна чую побач з грукатам колаў словы: “Прывітанне, месца, прывітанне, мой любы горад!” Вось такое бачанне прапануе наш беларускі подкаст наконт таго, як складвалася история Беларуси. Ці спадабалася вам? Пішыце ў каментарах! ❗️ Дзякуй незалежнай грамадскай ініцыятыве "Free Belarus Center" за разнастайную падтрымку:
❗️ Над відэа працавалі: ► Менеджар праекта Сяргей Беркутаў ► Аўтар текста Сяргей Беркутаў ► Агучванне Сяргей Беркутаў ► Рэжысёр мантажа Гогі Хочалава ► YouTube менеджар Тамара Кудзевіч ❗️ У відэа выкарыстаны: ► Музычная кампазіцыя С. Бутоўскага для Добрага канала ► Паланэз Агінскага — Канал "Карані і вытокі" – гэта праект Добрага канала з Мінска, які аб'ядноўвае незалежных аўтараў. -- Праект "Паданні старога месца": ▪️ Беларусы і Горад Залаты | Як беларусы ў сваёй краіне іншаземцамі сталі | Падкаст на беларускай мове / Карані і вытокі – Добры канал #ДобрыКанал #Караніівытокі #ПаданніСтарогаМесца #беларускаямова #беларусь #легенды