ӨМІР (Әңгіме) 1993 жылдыңжазы. Мектепті бітірген соң басқа да сыныптастарым секілді оқу іздеп қалаға кеттім. Шымқалаға алғаш баруым. Емтиханнан оңбай құладым да, ауылға қайтуға мәжбүр болдым. Автобусқа адам толғанша шұрылдаған асқазаныма ел қондырып алайын деп сол жердегі асханаға кірдім. Тамаққа тапсырыс бердім де, бос орындардың біріне жайғастым. Жанымдағы орында галстук таққан, көзі тостағандай жігіт отырған-ды. Масаңдау екені көзге ұрып тұр. Алдында тұрған бөтелкедегі тентек суды өзі құяды да, сіміріп салады. Өз рақаты өзінде біреу сияқты. Киген кіиіміне, келбетіне қарап, үлкен қызметте істейтін бір дөкейге ұқсаттым. Жасы 30-35 шамасындағы дардай азамат. Арақты өзі құйып, өзі іше беретіндерді бұрын-соңды көрмегенмін. Сонда да таңданғанымды білдірмей, ол отырған жаққа қарамауға тырыстым. «Қалаға барсаң түк көрмегендей жан-жағыңа қарай берме. Ауылдан барған аңқау қазақекеніңді тез білдіріп қоясың. Алдап-сулап ақшаңды алып қоятын алаяқтарға оңай жем боласың» деген ауылдастарымның ақылын жадыма жақсылап түйіп алғанмын. Мына арақ ішкішке қарасам болды, ауылдан келгенімді біліп қоятын секілді. Өзімен өзі ішіп отырып, маған көзі түсті. Мен оны аңғармаған адамша тіпті басқа жаққа қарап отырдым. — Ей, быратишка, — деп дауыстады. Маған айтты ма, басқаға айтты ма, белгісіз. Естімеген, тіпті оны мүлдем көрмей отырған кейіп таныттым. Шала орысшасын тағы да қайталаған соң мойнымды бұрдым. Маған айтып жатыр екен. — Мен бе? — Иә. Сен бері кел, мында отыр. Бірге түстенеміз. Арақтың буына бөгіп, масайып отырған адамның жанына барғым келмесе де, мына масаң күйінде танымайтын біреуге не жайлы айтатыны қызық көрінді де, орнымнан тұрып, оған қарама-қарсы үстелге отыра кеттім. — Ішесің бе? Амандықтан соңғы алғашқы сұрағының түрі осы болды. Бірден бас тарттым. — Дұрыс, ішпе. Әлі жассың. Ішіп отырғаны болмаса, сөзі түзу сияқты. Менің кім екенімді, қайдан келгенімді, не істеп жүргенімді сұраған да жоқ. — Мен мына Ленгір жақта бір совхоздың директорымын. Бүгін қалаға келгенмін. Соттың әлегі ғой. Бір апта бұрын әйеліммен ажырасқанмын. Сөйтсем, ол пәле, загс мәселесі шешілмей жатып өзге біреуге тиіп алыпты. Сволочь! Тым құрығанда документально ажырасқанша шыдамай ма! Әйелдер оңбаған халық қой! Арақты соның күйігінен ішіп отырғанын түсіне қойдым. Менің ойымды оқып қойғандай: — Иә, соның күйігінен сіміріп отырмын. Бір бұл емес. Біздің совхоздағы былықты көрсең! Мен ғана ақымақпын ол жерде! Жер бетінде дені дұрыс адам қалған жоқ! Ешкімді де көргім келмейді! Ашуланып кетті. Сөзі түзу ме десем, біраз жерге барып қалған екен. Мыңқ етпей тыңдап отыра беруге бел будым. Бәрібір автобусым бір сағатсыз жүрмейді. Мына маскүнемнің мылжыңын тыңдап біраз уақыт өткізгенім де пайдалы сияқты. Нем кетеді дейсіз, айтып жатқаны өзінің проблемасы, айтып жатқан өзі, ешкім де айта ғой қыстаған жоқ... — Інім, сен әлі жассың ғой. Менің әңгімем саған түсініксіз де болар. Бірақ меніңжасыма барғанда осының бәрін түсінесің. Қысқасы, адам атаулыдан тойдым. Құрып кеткім келіп жүр. — Неге? Не үшін? — дедім үндемей отыра берудің ретін таппай. Аз ғана үнсіз отырды да, қайта сөйлеп кетті.
https://youtube.com/@san_turli_tagdir... Автор: Мықтыбек Оразтайұлы #аудиокітап әсерлі әңгімелер жинағы
