НҰРНИЯЗ АХУННЫҢ ҮЙІНДЕ Қашаған қасында бір-екі жолдасы бар, Сазды жерінде отырған ағайыны Нұрнияз ахунның үйіне келіп түседі. Ауылда Нұрнияз жоқ екен. Аулының адамдары басшысы жоқ болғасын, бұларды жәй қонақ ретінде қабылдайды. «Жыршы келді» деп желпінбейді. Ауыл адамдары жиылып өзара әңгімелесіп отырып, шариғатты шала білетін бір адамының Қашағанға тілі тиіп кетеді. Сөз арасында: «Біз о дүниені ойлаймыз, жыршылар бұ дүниені, тойлауды ғана ойлайды» – депті. Бұған іштей шамданса да, Қашаған сабыр сақтап отыра береді. Сол уақытта ауылға Нұрнияз ахунның өзі келе қалады. Қашағанды көріп қуанып, екеуі аман-саулық сұрасып мәре-сәре болады. Аз-кем әңгімеден кейін: «Уа, Қашеке, даусыңды сағындым, жырға бас!» – дейді Нұрнияз. Сонда Қашағанның манағы кісінің сөзіне орай айтқаны екен. Дәм айдап келдім үйіне Нұрекем ахун-молданың, Бүгін емес, сан рет Осы үйге бұрын қонғаным. Тіршілікті ұмытып, «О дүние» деп сарнадың, Жазығым менің, сендермен Бәйтілләға еріп бармадым. Ахун айтса бас шұлғып, Мәдинә асып Меккеден Біріңнен-бірің қалмадың. Әбжілдікпен сөз айтып, Жұтып қойма қапыда Шайтанның салған қармағын. Дін дегенің – дария, Дариядан бар ма қанғаның?! Құлағыңның шалғанын Бұтып-шатып қармадың. Көзің болса кеудеңде Арғы жағын аңғарың. «Туғаннан сызық бар» дейді, Не боларына пәндәнің. Бәрін Құдай бастаса, О дүниеден қорқып жыламан, Көремін-дағы Алланың Маңдайыма салғанын. Шариғатта бар шығар – Екі иықта періште Ойыңның жазар салмағын. Пендесі қылмақ әр кезде Бұйырғанын Алланың, Несібем жырдан жаралса – Іздеп қайтем қалғанын? Шаруа Құдайынан қой тілейді, Ақындар ақпа-төкпе той тілейді. Пенденің қара жұтқыны – ойлағаны, Өлімді молда емей кім тілейді? Тірлікте біреу жақсы, біреу жаман, Аллаға о дүниеде бәрі де адам. «Ақындар қоныстанар тамұғыңды, Ұжмақ – сенікі» деп кім айтты саған? Бәсіміз Алла алдында бірдей шығар, Асыңды іш әжуа қылмай, өңшең надан... Сонда Нұрекең күліп: «Қашекең де аузына Алланың салғанын айтады. Әйтсе де, құр түсінбей бас шұлғығаннан тірлікте адалдықпен азамат болып өту шариғатқа шет емес. Өзі ұстанған бағытына адалдық – арлы адамдардың ісі. Мына ақынды оңаша ауылға апарып, жастардың көңіл көтергенін сөкпеймін», – депті. Ертеңіне Жолдас деген Бәли Қашағанды қасындағы жолдастарымен әдейі дайындалған үйіне қонаққа шақырады. Кетерінде Нұрнияз ахун Қашағандарды үйіне шақырып алдыртып, жолдастары мен ақынға жаңа киімдер, астарына ат, ақынға екі түйе беріп: «Күзге салым оралып соғарсың», – деп аулынан шығарып салыпты.
