помери созен 2025 | Habib Sharif Alfaz | حبیب شریف الفاظ

بلبل  مستم ،  حق  ،  نورند  علی  نور علی  پرستم  ،  حق ،  نورند  علی نور جۈن علی روح علی آدم اته نوح علی خیبر ، مفتوح  علی ،  نورند  علی نور الیاس ات ادریس، شعیب اته شیث علی ناوت څڤار  ڎیس علی، نورند  علی نور موسی عیسی یت علی، هودت ذکریا علی فک  قتی   فکجا   علی ،  نورند  علی نور خلیلت ایوب علی، یونست یعقوب علی مهش فکه محبوب علی ، نورند علی نور صالح ات یحی علی یوسف هر چاه علی هر عصر هر  جا  علی ،  نورند  علی نور حق ات  یقین  علی ، امۈم  مبین  علی سوره  یاسین   علی،   نورند  علی  نور ابدالابد   علی  ،   حضرت   مهمد  علی ییو  علی  صد  علی ،  نورند  علی نور زریه به   زریه  علی ، امۈم   زنده  علی ناصری    دیده   علی ،   نورند  علی نور #خالدار_ناصری در دنیای هنر و موسیقی، گاه چهره‌هایی از دل خاموشی و غربت سر برمی‌آورند که با صدا و احساسشان می‌توانند دل‌های بسیاری را به تپش آورند. یکی از این چهره‌های نوظهور، حبیب شریف الفاظ است؛ جوانی خوش‌ذوق و پرشور از دیار شغنان که تازه پای در مسیر پر فراز و نشیب موسیقی نهاده است. او با تکیه بر استعداد خدادادی خویش، در کنار زبان شیرین فارسی به زبان مادری خود، شغنانی، نیز می‌سراید و می‌خواند؛ زبانی که ریشه در فرهنگ کهن مردم کوهستان‌های پامیر دارد و با موسیقی او جانی دوباره می‌گیرد. آنچه در آغاز راه هنری حبیب شریف بیش از همه شنوندگان را شگفت‌زده کرده، شباهت طنین و رنگ صدای او با صدای پرآوازه‌ی استاد ناشناس است؛ هنرمندی که نامش در تاریخ موسیقی افغانستان همواره با احترام و عشق یاد می‌شود. این همسانی نه تنها نشان از توانایی ویژه‌ی او دارد، بلکه نویدبخش آن است که می‌تواند راهی روشن و پرثمر در هنر بگشاید. حبیب شریف در سرزمین غربت، به‌ویژه در پاکستان، زندگی می‌کند و همچون هزاران جوان دیگر، دور از زادگاهش روزگار می‌گذراند. اما غربت برای او سد راه نشده است؛ بلکه سرچشمه‌ای از الهام و انگیزه گشته تا با صدای خود غم‌ها، امیدها و آرزوهای نسل مهاجر را بازتاب دهد. او با نغمه‌های ساده اما دلنشینش، پیوندی میان گذشته و امروز، میان خانه و غربت، میان ریشه و آرزو ایجاد می‌کند. شاید بتوان گفت حبیب شریف نماینده‌ی بخشی از نسل جوانی است که در میان تنگناها و دشواری‌های زندگی مهاجرت، به جای خاموشی، به سرودن و خواندن روی می‌آورد. او می‌کوشد از طریق هنر، زبان دل مردم خود باشد؛ زبانی که هم در اندوه و هم در شادی، در خاطره‌ها و در رؤیاها جاری است. هرچند راه موسیقی برای او در آغاز است، اما شور، صداقت و شباهت صدایش به استاد ناشناس، امید بسیاری برمی‌انگیزد که این جوان شغنانی می‌تواند روزی در ردیف هنرمندان مطرح قرار گیرد و نام خود را در حافظه‌ی هنری مردم جاودانه سازد. حبیب شریف الفاظ با گام‌های استوار و نغمه‌های برخاسته از دل، ثابت می‌سازد که حتی در غربت هم می‌توان چراغ هنر را روشن نگه داشت و با آن بر دل‌ها نور افشاند. Дар олами њунар ва мусиќї гоње аз сукут ва ѓурбат чеҳрањое пайдо мешаванд, ки бо садову эњсоси худ дилњои зиёдеро ба тапиши дилњо оварда метавонанд. Яке аз ин чеҳраҳои зуҳур Ҳабиб Шариф Афлоқ аст; як чавони хушмазза ва дилчасп аз сарзамини Шогнон, ки навакак бо пастию баландиаш ба рохи мусикй кадам гузоштааст. Бо такя ба истеъдоди худододаш дар баробари забони ширини форсӣ бо забони модариаш Шоғнон суруд ва эҷод мекунад; забоне, ки аз маданияти кадимаи мардуми кухсори Помир сарчашма гирифта, бо мусикии у зинда мешавад. Он чизе, ки шунавандагонро дар оғози сафари ҳунарии Ҳабиб Шариф бештар ба ҳайрат овард, шабоҳати резонанс ва ранги овози ӯ бо овози маъруфи устоди ношинос буд; санъаткоре, ки номи у дар таърихи мусикии Афгонистон хамеша бо эхтиром ва мухаббат ёдовар мешавад. Ин монандй на танхо кобилияти махсуси уро нишон медихад, балки ваъда медихад, ки у дар санъат рохи дурахшону пурсамар мекушояд. Ҳабиб Шариф дар кишвари бегона, бахусус дар Покистон ба сар мебарад ва мисли ҳазорон ҷавони дигар, дур аз зодгоҳаш вақт мегузаронад. Аммо бегонагӣ барои ӯ монеае набуд; балки як манбаи илҳом ва ангезае шудааст, ки бо садои худ ғаму умед ва ормонҳои насли муҳоҷирро инъикос кунад. Вай бо таронахои содда, вале форами худ дар байни гузашта ва имруз, байни ватану бегона, решаю ормон пайванде ба вучуд меоварад. Шояд метавон гуфт, ки Ҳабиби Шариф бахше аз насли наврас аст, ки дар миёни сахтиҳо ва мушкилоти зиндагии муҳоҷирон ба ҷои хомӯш мондан, ба навиштан ва сурудхонӣ рӯ овардааст. Вай кушиш мекунад, ки тавассути санъат забони дили халки худ бошад; забоне, ки ҳам дар ғаму шодӣ, ҳам дар ёдҳо ва ҳам дар орзуҳо равон аст. Ҳарчанд саёҳати мусиқии ӯ тоза оғоз мешавад, шавқу ҳавас, самимият ва шабоҳати овозаш ба устоди ношинос бисёриҳоро умед мебахшад, ки ин Шоғнонии ҷавон метавонад рӯзе ба сафи ҳунармандони барҷаста бипайвандад ва номи ӯро дар ёди ҳунари мардум ҷовидон гардонад. Ҳабиб Шариф Алфас бо қадамҳои собитқадам ва оҳангҳои аз дил бармехезад, исбот мекунад, ки дар ғурбат ҳам чароғи санъатро метавон фурӯзон нигоҳ дошт ва бо он ба дилҳо нур мепошад.