Қарызды алу және беру туралы әдептерді ұстанбау құрдымға алып барады. Оны кейде араздасқан достар, ренжіскен туыстар, жанжалдасқан көршілер, айқайласқан әріптестердің мысалынан-ақ байқауға болады. Тіпті бір-бірінің бетін көрмеуге бел байлап, ат құйрығын кесіскен жандар қаншама?! Екі жаққа қатысты әдепті білмеушілік осындай салдарға алып барады. Кей кездері жағдайы барлардың өзі кедейлерді менсінбей қарыз бергісі келмейді. Сұраған адамды «сорлы, күнін көре алмай жүр» деп кемсітеді. Қарыз бергенді «ақшасын шашып, елге жем болып жүр» деп өсектейді. Көңілі жібіп беріп жатқандар болса, бердім деп жырлайды, міндетсінеді. Мұның барлығы қарапайым әдептерді білмеуден туындаса керек.
