Фармакогнозия сердечные гликозиды Наперстянка шерстистая (Digitalis lanata)

Некоторые виды наперстянки — ценное лекарственное растение: Наперстянка пурпурная, или красная (Digitalis purpurea); Наперстянка крупноцветковая (Digitalis grandiflora), встречающаяся в Европейской части, на Кавказе и юге Западной Сибири; Наперстянка шерстистая (Digitalis lanata), растущая в Закарпатской и Одесской области; а также кавказские виды (Наперстянка ржавая (Digitalis ferruginea), Наперстянка Шишкина и Наперстянка реснитчатая (Digitalis ciliata)). Содержащиеся в листьях гликозиды регулируют сердечную деятельность, усиливают мочеотделение и уменьшают отёки. Любое самостоятельное использование растения строжайше запрещено. По указаниям некоторых источников наперстянка фигурирует в ряду лекарственных растений не менее 4000 лет. Но более достоверные сведения датируются Vв н. э. Её применяли при лечении водянки в Англии и Германии в XI в. Первое описание наперстянки встречается в травнике 1543г врача Леонарта Фукса (Германия), который и дал ей название. После Фукса наперстянка упоминается уже во всех травниках XVI—XVIIвв. В 1650г наперстянка пурпурная была включена в английскую фармакопею, но из-за частых случаев отравления ею она была в 1746 г. исключена из практики. В 1775г английский врач Уильям Уизеринг открыл, что наперстянка — сердечное средство, потратив на его реабилитацию более 10 лет. Уизеринг, воспользовавшись фамильным рецептом сердечного лекарства из 20 трав, которые будто бы применяла знахарка графства Шропшир, решил проверить их действие. Новое лекарство было оценено Боткиным «как самое драгоценное, которым когда-либо обладала терапия». Наперстянка была включена ещё в первое издание Российской фармакопеи в 1866 г. Тем не менее, поскольку невозможно было соблюдать точную дозировку, пользоваться наперстянкой в качестве лекарства продолжали с крайней осторожностью. Түлкінің кейбір түрлері бағалы дәрілік өсімдік болып табылады: Digitalis күлгін немесе қызыл (Digitalis purpurea); Digitalis grandiflora (Digitalis grandiflora), Еуропа бөлігінде, Кавказда және Батыс Сібірдің оңтүстігінде кездеседі; Закарпат және Одесса облыстарында өсетін түлкі жүнді (Digitalis lanata); сондай-ақ Кавказ түрлері (Түлкі (Digitalis ferruginea), Түлкі Шишкин және Түлкі (Digitalis ciliata)). Жапырақтардың құрамындағы гликозидтер жүрек жұмысын реттейді, зәр шығаруды арттырады және ісінуді азайтады. Зауыттың кез келген тәуелсіз пайдаланылуына қатаң тыйым салынады. Кейбір деректерге сүйенсек, түлкі кем дегенде 4000 жыл бойы дәрілік өсімдіктердің қатарында болған. Бірақ сенімдірек ақпарат біздің дәуіріміздің 5 ғасырына жатады. e. Ол 11 ғасырда Англия мен Германияда тамшыларды емдеуде қолданылған. Түлкінің алғашқы сипаттамасын 1543 жылғы шөп кітабында дәрігер Леонарт Фукс (Германия) деп атаған. Фукстен кейін 16-17 ғасырлардағы барлық шөп кітаптарында түлкі туралы айтылады. 1650 жылы digitalis purpurea ағылшын фармакопеясына енгізілді, бірақ жиі улану жағдайларына байланысты 1746 жылы тәжірибеден шығарылды. 1775 жылы ағылшын дәрігері Уильям Уиринг дигиталистің жүрек емі екенін, оны қалпына келтіруге 10 жылдан астам уақыт жұмсайтынын анықтады. Шропшир емшісі қолданған 20 шөптен тұратын жүрек ауруына арналған отбасылық рецептті пайдалана отырып, олардың әсерін тексеруге шешім қабылдады. Жаңа дәріні Боткин «бұған дейін ие болған ең қымбат терапия ретінде» бағалады. Digitalis 1866 жылы орыс фармакопеясының бірінші басылымына енгізілді. Алайда, нақты дозасын сақтау мүмкін болмағандықтан, Digitalis өте сақтықпен дәрі ретінде қолданыла берді. автор Улбосын Абаевна Ахатаева НАО «Казахский национальный медицинский университет имени С.Д. Асфендиярова» #УчителяКазахстана Для просмотра более интересных видео c достоверной информацией, которых уже около 150 подписывайтесть на канал. До скорой встречи! #лекарственные растения #Фармакогнозия #экстракт #БАВ #ХПС #биологическая активность